सोमवार, २६ मार्च, २०१२

बावळे लोक

कामाच्या निमित्ताने अमेरिकेला जाणे झाले. तसे आता काही अप्रूप राहिले नाही पण पहिल्यांदा गेलो होतो तेव्हा डोळे विस्फारून सगळे अनुभव घेतले. तिकडे भारतीय त्यातही मराठी माणसे भेटली की फार आनंद व्हायचा. असेच एकदा हॉप्किन्स इंटरनॅशनल एयरपोर्टला बसलेलो असताना एक जण भेटला आणी त्याचे विचार ऐकून मी हबकूनच गेलो. मनाशीच विचार केला की हे असे कसे (अर्ध्या हळकुंडाने पिवळॆ व्हायला) होते ह्यांना ?? घरी परतत होतो, उगिचच महाराष्ट्राच्या अभिमानाने उर भरून आला आणी असल्या झंप्या लोकांवर एक सादृश पोवाडा सुचला:


पाहिली फ़िरंगी भूमी ।
ऑफ़िसच्या कामी ।
अमेरिका नामी ।
नसे ती कौतुकास ही खास ॥
पुरे तो उपरा अट्टाहास ॥।
देश तो चकाचक आहे ।
संपदा राहे ।
मान्यही आहे ।
परि तया जनतेचा आधार ॥
पाळीती लोक नियमही फार ॥
स्वच्छता वसतसे ध्यानि ।
स्वच्छता कामी ।
स्वच्छता धामि ।
परि नसे फुकटाची ऐट ॥
शिस्त भिनली सर्वांगात॥
इथला झंप्या तिथे गेला ।
बावळा झाला ।
मिरवी बिरूदाला ।
स्वदेशा तुच्छ लेखतात ॥
गर्व मुरला सर्वांगात ॥
अभिमान मातृभूमीचा ।
सारूनी साचा ।
बोलती वाचा ।
घेउनि उसने ते अवसान ॥
करिति हे भलताची अनमान॥
वाटते मनाला खंत ।
शिकुनि अत्यंत ।
होती धनवंत ।
तिकडचे कौतुक गाती अपार॥
विसरिती आईचे उपकार ॥